Boekhouding is in de loop der jaren een vervelende taak geworden voor de meeste ondernemers. Terwijl de proces van boekhouding valt buiten het bestek van dit artikel, we zullen een fractie van het proces bespreken; marginale kosten. Dit omvat ook de formule voor marginale kosten en hoe deze te berekenen; plus de gemakkelijke uitweg met behulp van een Excel-sjabloonblad.
Wat zijn de marginale kosten?
De incrementele kosten die worden uitgegeven bij het produceren van extra eenheden van een goed of dienst worden marginale kosten genoemd. De totale verandering in de kosten van het vervaardigen van meer artikelen wordt gedeeld door de verandering in het aantal geproduceerde producten om de marginale kosten te berekenen.
Arbeid en materialen, evenals alle verwachte stijging van vaste kosten (indien van toepassing), zoals administratie-, overhead- en marketingkosten, worden meestal meegenomen in de berekening. Bij financiële modellering kan de formule voor marginale kosten worden gebruikt om het genereren van kasstromen te optimaliseren.
Marginale kosten begrijpen
De marginale productiekosten zijn een concept in de economie en management accounting dat vaak door bedrijven wordt gebruikt om het optimale productieniveau te bepalen. Fabrikanten overwegen vaak hoeveel het zou kosten om één extra eenheid aan hun productieplan toe te voegen. Het voordeel van het creëren van één extra eenheid en het ontvangen van inkomsten uit dat artikel, zal de volledige kosten van het produceren van de productlijn op een bepaald productieniveau verlagen. Het zo vroeg mogelijk vinden van dat punt of niveau is cruciaal om de productiekosten te verlagen.
Alle kosten die fluctueren met de mate van productie worden opgenomen in de marginale productiekosten. Als een bedrijf bijvoorbeeld een volledig nieuwe faciliteit moet bouwen om meer goederen te produceren, zijn de kosten hiervan een marginale kost. Het aantal marginale kosten verandert afhankelijk van de hoeveelheid van het product dat wordt vervaardigd.
En omdat een bedrijf dat de winst wil maximaliseren, zou produceren totdat de marginale kosten (MC) gelijk zijn aan de marginale inkomsten (MR), zijn marginale kosten (MC) een essentieel onderdeel van de economische theorie. Daarna zullen de kosten van het genereren van een nieuwe eenheid opwegen tegen het gegenereerde geld.
Marginale kosten en het belang ervan
In de economie zijn marginale kosten essentieel omdat ze bedrijven helpen hun inkomsten te maximaliseren. Winstmaximalisatie vindt plaats wanneer de marginale kosten en het marginale inkomen gelijk zijn. Dit gebeurt wanneer de kosten van het produceren van een extra put exact gelijk zijn aan de inkomsten uit de verkoop ervan. Met andere woorden, het bedrijf is op dat moment niet meer winstgevend.
Marginale kosten beginnen te dalen wanneer het bedrijf profiteert van schaalvoordelen, zoals weergegeven in de marginale kostencurve hieronder. De marginale kosten kunnen echter gaan stijgen wanneer bedrijven minder productief worden en te lijden hebben onder schaalvoordelen. Het is op dit moment dat de kosten stijgen tot het punt waarop ze de marginale inkomsten bereiken.
Dit kan het gevolg zijn van de bedrijf groeit te groot en inefficiënt, of als gevolg van een managementvraagstuk waarbij medewerkers gedemotiveerd en minder productief worden. Wat de reden ook is, bedrijven kunnen geconfronteerd worden met stijgende kosten die vaak leiden tot een lage productie wanneer hun inkomsten gelijk zijn aan hun marginale kosten.
De curve van marginale kosten
In de maakindustrie zijn marginale kosten van cruciaal belang omdat ze van invloed zijn op de snelheid waarmee producten moeten worden stopgezet. Bij een bepaald productieniveau is MR = MC en is het bedrijf niet meer winstgevend. Het verder verhogen van de output zou daarom contraproductief zijn.
10 belangrijkste kenmerken van marginale kosten
Dit zijn de belangrijkste kenmerken van marginale kosten:
- Marginale kosten zijn een prijsstrategie of -procedure die wordt gebruikt in combinatie met andere kostprijsberekeningsmethoden (proces of taak).
- Op elk niveau worden vaste en variabele kosten apart bijgehouden. Vaste en variabele kosten worden verder onderverdeeld in semi-variabele kosten.
- Vaste kosten zijn uitgesloten van productkosten, productiekosten en verkoopkosten. Alleen variabele kosten worden in aanmerking genomen bij het berekenen van de kosten van het product.
- Wanneer de evaluaties van gereed product en onderhanden werk in aanmerking worden genomen, blijven alleen variabele kosten over.
- Vaste kosten worden ten laste van de winst- en verliesrekening gebracht in de periode waarin ze zijn gemaakt, aangezien het periodekosten zijn. Ze worden niet overgedragen naar de winst van het volgende jaar.
- Het inkomen of de winst wordt gedefinieerd als marginaal inkomen of marginale bijdrage.
- De nettowinst of het nettoverlies is het verschil tussen de premie en de vaste kosten.
- Vaste kosten zijn constant, ongeacht het activiteitenniveau.
- De variabele kostprijs per eenheid en de verkoopprijs blijven ongewijzigd.
- De verhouding kosten-volume-winst wordt volledig benut om de winstgevendheidsstatus op verschillende activiteitsniveaus te onthullen.
De formule voor marginale kosten
U kunt de volgende formule voor marginale kosten gebruiken om te begrijpen hoe u de marginale kosten kunt berekenen:
Marginale kosten = verandering in totale kosten / verandering in hoeveelheid
Laten we de twee belangrijkste componenten van de formule voor marginale kosten eens nader bekijken:
#1. Verandering in totale kosten
Uw kosten kunnen in elke productiefase stijgen of dalen. Uw productiekosten zullen stijgen als u bijvoorbeeld een extra arbeider moet inhuren of meer grondstoffen moet kopen om meer eenheden te maken. Trek de productiekosten van batch één af van de productiekosten van batch twee om te zien hoeveel uw productiekosten zijn veranderd.
#2. Verandering in hoeveelheid
Wanneer u verschillende productieniveaus heeft, zullen de volumes natuurlijk groeien of afnemen. U moet het aantal goederen van uw eerste productierun aftrekken van het aantal goederen van de tweede, uitgebreide productierun om het verschil in aantallen te berekenen.
Marginale kosten berekenen met formule
De volgende zijn voorbeelden die u kunnen helpen om de marginale kosten te berekenen.
Voorbeeld 1
Monroes Motorbikes is een particulier bedrijf dat eigendom is van John Monroe. Hij produceert en verkoopt 10 motorfietsen voor $ 100,000 in zijn eerste jaar van zaken, wat hem $ 50,000 kostte om te produceren. In zijn tweede jaar produceert en verkoopt hij 15 motorfietsen voor $ 150,000, ondanks het feit dat ze $ 75,000 kosten om te ontwerpen.
We beginnen met het berekenen van de verandering in de totale kosten. In deze situatie was de stijging van $ 50,000 tot $ 75,000, een totale stijging van $ 25,000 in deze omstandigheid. Dan berekenen we de verandering in hoeveelheid, die van tien naar vijftien gaat, een vijfvoudige toename. Het verschil in de totale prijs ($ 25,000) wordt vervolgens gedeeld door de verandering in hoeveelheid (5), wat een marginale kost van $ 5,000 per motorfiets oplevert.
Voorbeeld 2
Bob Ryan is de eigenaar van een bakkerij in het hart van Londen. De huur, evenals de kosten van de aankoop van machines, kassa's en andere apparatuur, zijn allemaal vaste kosten voor hem. Dan zijn er de variabele kosten van personeel, energierekeningen en grondstoffen.
Zijn totale kosten in het eerste jaar van exploitatie zijn $ 100,000, met $ 80,000 aan vaste kosten en $ 20,000 aan variabele kosten. Hij verkoopt 50,000 items en verdient daarbij 200,000 dollar.
De totale kosten stijgen tot $ 120,000 in het tweede jaar van het bedrijf, met $ 85,000 aan vaste kosten en $ 35,000 aan variabele kosten. Hij verkoopt 75,000 artikelen en verdient daarbij 300,000 dollar.
Zoals we kunnen zien, stijgen de vaste kosten naarmate de productie toeneemt, waardoor de aanschaf van meer apparatuur noodzakelijk is. Naarmate er meer mensen en grondstoffen nodig zijn, stijgen de variabele kosten. Beide factoren zorgen samen voor een kostenstijging van in totaal $ 20,000. Tegelijkertijd stijgt het totaal aantal geproduceerde en verkochte dingen met 25,000. Om te komen tot een kostprijs van $ 0.80 per eenheid, deelt u de hogere kosten ($ 20,000) door de verhoogde hoeveelheid (25,000).
Voorbeeld 3
Julie Porter is de eigenaar van een textielbedrijf dat 200 jurken per jaar produceert voor 15,000 dollar per stuk. Met nog eens 20 jurken gevraagd, begint ze een stijging van de vraag te zien. Daarom wil ze erachter komen of het de moeite waard is om deze extra jurken te maken.
Ze telt de materialen en andere kosten bij elkaar op en ontdekt dat het maken van 20 extra jurken haar $ 2,000 zal kosten. Door de kosten te delen door de hoeveelheid, kunnen deze marginale kosten worden berekend. Dus $ 2,000 gedeeld door 20 is gelijk aan $ 100 per jurk.
Om winst te maken, zou ze moeten eisen dat klanten meer dan $ 100 betalen voor elke jurk.
Prijzen op basis van marginale kosten
. een verkopend bedrijf de prijs van zijn artikelen verlaagt tot gelijke marginale kosten, dit staat bekend als marginale kostenprijzen. Met andere woorden, het verlaagt de prijs tot het punt waarop het geen winst meer maakt. Typisch zou een bedrijf dit doen als ze een lage vraag ervaren en de prijzen moeten verlagen tot de marginale kosten om klanten terug te krijgen.
Als alternatief kan het bedrijf krap bij kas zitten en moet het snel zijn producten verkopen om zijn geld aan te vullen. Het kan zijn om een verwachte schuldbetaling te dekken, of het kan gewoon te wijten zijn aan een gebrek aan geld. Tegelijkertijd kan het een techniek van marginale kostprijsberekening gebruiken om de voorraad te verminderen, wat vooral vaak voorkomt in de mode-industrie.
Bovendien is dit een veelgebruikte tactiek van supermarkten. Dit kan worden gedaan om verouderde producten kwijt te raken of om kopers te verleiden goedkope dingen te kopen. Het idee is dat terwijl ze in de winkel zijn, ze andere dingen zullen kopen die het bedrijf geld opleveren.
Lees ook: Prijsstrategie: de beste strategieën om de winst te maximaliseren
Wat is de betekenis van de marginale kostenvergelijking en formule?
Om verschillende redenen is het essentieel om te weten hoe de marginale kosten moeten worden berekend. Het belangrijkste is dat het u inzicht geeft in de efficiëntie van uw productieschema, zodat u kunt berekenen wanneer uw organisatie schaalvoordelen kan behalen (dwz kostenbesparingen die leiden tot lagere kosten per eenheid). Hoe sneller u uw ideale productieniveau kunt bereiken, hoe beter voor uw bedrijf. Simpel gezegd, het bedrijf kan profiteren als de marginale kosten van het produceren van één extra eenheid lager zijn dan de aankoopprijs.
Het is ook vermeldenswaard dat als uw bedrijf minder productief wordt en te lijden heeft onder schaalnadelen, uw marginale kostencurve kan beginnen te stijgen (dwz het omgekeerde van een schaalvoordeel, waarbij het bedrijf te groot wordt, en slechte communicatie, verlies van controle , en externe oppositie leiden tot een stijging van de kosten per eenheid). Als de hoeveelheid inkomen die u verdient (marginale inkomsten) gelijk is aan of kleiner is dan de marginale kosten, moet u de productie stopzetten omdat de productiekosten het bedrijf geld kosten.
Sleutelfactor: marginale kosten (met formule)
Als het aan hen ligt, zou elke ondernemer een oneindig aantal van de product(en) willen maken en verkopen. In de praktijk is dit echter niet het geval. Er zijn meestal een aantal factoren die het activiteitenniveau van een bedrijf beperken. Deze omvatten vaak; de sleutelfactor, beperkende factor, regerende factor of hoofdfactor.
In de meeste gevallen is de verkoop het belangrijkste aspect bij het bepalen van het volume van de te genereren output. Er kunnen echter gevallen zijn waarin de vraag naar het product groot is, maar andere hulpbronnen, zoals arbeid, machinecapaciteit, materiaal, financiën, enzovoort, schaars zijn. In dergelijke gevallen wordt elk element dat het activiteitenvolume van een bedrijf beperkt, als de belangrijkste factor beschouwd, omdat de beslissing "hoeveel te produceren" door het bedrijf wordt bepaald.
Wanneer verkoop de belangrijkste factor is, wordt de winstgevendheid van het product berekend met behulp van de P/V-ratio.
De volgende formule kan worden gebruikt om de winstgevendheid van een ander belangrijk element dan verkoop te bepalen:
Belangrijke formules en vergelijkingen voor marginale kosten
Het primaire doel van een bedrijf is om winst te maken, wat wordt gedefinieerd als het verschil tussen omzet en totale kosten.
Winst = Verkoop - Totale kosten
De totale kosten kunnen daarentegen constant of variabel zijn.
Als gevolg hiervan heeft de fundamentele vergelijking de volgende vormen:
∴ Winst = Verkoop – (variabele kosten + vaste kosten)
∴ Winst = Verkoop – Variabele kosten – Vaste kosten
Daarom; Winst + Vaste kosten = Verkoop - Variabele kosten.
Dit is de basisvergelijking van marginale kosten.
Beide uitdrukkingen van Verkoop - Variabele kosten en Winst + Vaste kosten worden technisch gezien als bijdragen genoemd.
∴ Verkoop - Variabele kosten = bijdrage = vaste kosten + winst
∴ Bijdrage – Vaste kosten = Winst
Marginale kostenformule in Excel (met Excel-sjabloon)
Het is vaak vervelend om de hoofdweg te nemen als het gaat om het berekenen van marginale kosten, zoals we later zullen bespreken. Maar dan is er vaak een makkelijke uitweg met behulp van een Excel-sheet; meer als een marginale kostencalculator.
Laten we het scenario in het volgende voorbeeld gebruiken om onder de knie te krijgen hoe de onderstaande Excel-sjabloon werkt.
De huidige productiekosten van een productiebedrijf zijn $ 1,00,000 voor 1000 pennen, en de verwachte toekomstige output is 2000 pennen tegen een productiekost van $ 1,25,000. Als gevolg hiervan worden de marginale kosten berekend als 25.
De gegevens van het productiebedrijf zijn opgenomen in de onderstaande sjabloon voor berekeningsdoeleinden.
Dit geeft ons een berekening van de totale marginale kosten van;
Vaste en variabele elementen scheiden van semi-variabele kosten - methoden en doelstellingen
Voor het grootste deel kan het scheiden van vaste en variabele kosten van semi-variabele kosten op verschillende manieren worden gedaan. Ze omvatten het volgende:
Methode #1: Methode op activiteitsniveau
Deze techniek houdt rekening met semi-variabele kosten op twee afzonderlijke outputniveaus. En omdat de verandering in kosten een verandering in variabele kosten vertegenwoordigt als gevolg van een verandering in het productieniveau, worden de variabele kosten per eenheid bepaald door het verschil in kosten tussen twee perioden te delen door het verschil in output tussen dezelfde perioden.
Met andere woorden,
Methode #2: schattingsmethode
De relatie tussen kosten en mate van activiteit wordt met behulp van deze methode bepaald in samenwerking met iemand die kennis heeft van de omstandigheden die dit veroorzaken.
De verbinding is gemaakt om de kosten aan te geven die zouden volgen als de activiteit van een afdeling tot een laag of nul niveau zou worden teruggebracht. De vaste kosten worden dan verondersteld vast te zijn en de rest wordt verondersteld variabel te zijn. Hoewel het eenvoudig is, is deze methode niet bijzonder nauwkeurig.
Methode #3: Analytische methode
Met deze methode wordt de mate van variabiliteit bepaald; door de semi-variabele kosten zorgvuldig te onderzoeken. De analyse berekent de mate van variabiliteit op verschillende operationele niveaus.
Op basis hiervan verdeelt het de variabele en vaste componenten. Bij een bepaald outputniveau kan de schatting bijvoorbeeld zijn dat 30% variabel is en 70% vast. Zelfs deze methode is niet precies omdat het volledig willekeurig is.
Methode #4: Hoge en Lage Methode
Deze methode maakt gebruik van historische gegevens om de kosten-volume verbinding te bepalen. Als gevolg hiervan is een herziening van eerdere resultaten noodzakelijk. Deze methode houdt rekening met de kosten van een bepaald uitgavenpost over een bepaald aantal voorgaande perioden, evenals het activiteitsniveau. Dit laatste kan worden gekwantificeerd in machine-uren.
De kosten die verband houden met twee extreme activiteitsniveaus worden geïdentificeerd en de mate van verandering tussen de twee extremen wordt berekend. De variabele kosten per eenheid zullen naar verwachting dit veranderingspercentage zijn.
Vermenigvuldig daarna het activiteitsniveau met de variabele kosten per eenheid om de totale variabele kosten voor een van de punten te krijgen. Het wordt vervolgens afgetrokken van het totaal voor dat activiteitenniveau. Het resterende bedrag zijn de vaste kosten.
Methode #5: Scattergraph-methode
Het tekenen van "de best passende lijn" is een eenvoudige statistische techniek om vaste en variabele aspecten van semi-variabele kosten te scheiden. We gebruiken in deze methode ook gegevens uit het verleden, maar in tegenstelling tot de high/low point-methode gebruiken we alle gegevens voor een bepaalde periode.
Hieronder volgen de stappen voor het maken van een spreidingsgrafiek:
- De horizontale as moet de output, verkoop of machine-uren aangeven, terwijl de verticale as de kosten moet weergeven.
- Breng de kosten in kaart op verschillende activiteitsniveaus met behulp van de verstrekte gegevens.
- Teken een lijn die zoveel mogelijk punten verbindt en aan beide kanten bijna hetzelfde aantal punten heeft. Negeer degenen die ongebruikelijke resultaten aangeven. De best passende lijn is het resultaat van dit proces.
- Verleng de lijn helemaal tot aan de verticale as.
- Het vaste kostenelement wordt aangegeven door het punt waar de lijn de verticale as snijdt. Trek een lijn evenwijdig aan de horizontale as om de vaste kosten weer te geven.
- Het variabele kostenelement voor een bepaald activiteitenniveau wordt aangegeven door de kloof tussen de totale kostenlijn en de vaste kostenlijn.
- Vermenigvuldig de variabele kosten met het aantal eenheden voor een bepaald activiteitsniveau. Dit zijn de variabele kosten per eenheid.
Methode #6: Methode van de kleinste kwadraten
Dit is een statistische methode om de best passende lijn te bepalen. De vergelijking van een rechte lijn wordt gebruikt om een lineaire kostenfunctie weer te geven en om een rechte lijntrend in deze methode te passen, die ook bekend staat als regressieanalyse.
Er wordt aangenomen dat een lijn het beste past bij een reeks gegevens wanneer de som van de kwadraten van de afwijkingen van de waargenomen punten van de lijn kleiner is dan de som van de kwadraten van de afwijkingen van elke andere lijn die zou kunnen worden getrokken.
In de vergelijking van een rechte lijn y = a + box,
Waar; y is de totale kosten, a is de vaste kosten, x is het volume van de output in eenheden en b is de variabele kosten per eenheid.
Om een lineaire trend te evenaren, is het belangrijk om de waarden van a en b te vinden, die constanten zijn in de vergelijking. Voor dit doel moeten twee vergelijkingen, bekend als de normaalvergelijkingen van een lineaire trend, gelijktijdig worden opgelost.
Deze normaalvergelijkingen zijn:
Aangezien deze methode een wiskundig mechanisme gebruikt, is het een nauwkeurige methode om de vaste en variabele kostencomponenten te scheiden. Deze strategie mag echter alleen worden gebruikt als er een sterke correlatie is tussen kosten en activiteit.
Methode #7: Technische schattingen
Als historische gegevens niet beschikbaar zijn of als gegevens onbetrouwbaar zijn door technologische veranderingen, zijn statistische methoden beperkt. Zelfs als historische gegevens beschikbaar zijn, zal de relatie tussen kosten en volume onvolmaakt zijn als de kosten worden beïnvloed door verschillende factoren.
In dergelijke gevallen werken industriële ingenieurs en leden van de boekhoudafdeling samen om de fysieke input te bepalen die nodig is om bepaalde outputniveaus te bereiken en deze vervolgens om te zetten in geldelijke kosten. Ze maken niet alleen onderscheid tussen vaste en variabele elementen, maar stellen ook efficiëntienormen vast voor verschillende activiteitsniveaus.
Wat zijn marginale kosten en voorbeelden?
Marginale kosten zijn de incrementele kosten die worden uitgegeven bij het produceren van extra eenheden van een goed of dienst. Bijvoorbeeld, a De huidige productiekosten van het productiebedrijf bedragen $ 1,00,000 voor 1000 pennen, en de verwachte toekomstige output is 2000 pennen tegen een productiekost van $ 1,25,000. Als gevolg hiervan worden de marginale kosten berekend als 25.
Wat wordt bedoeld met marginale kosten?
De incrementele kosten die gepaard gaan met het produceren van extra eenheden worden in economie en boekhouding marginale kosten genoemd. De variabele productiekosten moeten in elke marginale kostenvergelijking worden opgenomen. Er zal bijvoorbeeld gekeken moeten worden naar arbeid en leveringen. Als u echter uw vaste kosten moet verhogen om de extra output op te vangen, hoeft u alleen de vaste productiekosten (dwz administratieve kosten, overheadkosten, verkoopkosten, enzovoort) op te nemen.
Wat is marginale kosten in eenvoudige woorden?
In eenvoudige bewoordingen zijn marginale kosten de incrementele kosten die worden uitgegeven bij het produceren van extra eenheden van een goed of dienst. De totale verandering in de kosten van het vervaardigen van meer artikelen wordt gedeeld door de verandering in het aantal geproduceerde artikelen om tot dit cijfer te komen.
Wat zijn vaste versus marginale kosten?
Marginale kosten zijn een functie van de totale productiekosten, die zowel vaste als variabele kosten omvatten. Vaste productiekosten zijn stabiel, komen regelmatig voor en veranderen niet op korte termijn wanneer de productie varieert. Huur- en verzekeringsbetalingen, onroerendgoedbelasting en personeelssalarissen zijn voorbeelden van vaste kosten.
Gerelateerde artikelen
